რა თქმა უნდა, თევზის წვნიანზე როცაა საუბარი, უხათი უნდა დაიწყო, თუმცა უხაც რამდენიმენაირია, ერთი თევზისგან მომზადებული, ეწ. დვაინოი, ტრაინოი და ა.შ. თუკი უხა ერთშემადგენლიანია, აუცილებლად მტაცებელი თევზისგან უნდა იყოს, მაგალითად ქარიყლაპიასი (შჩუკა), ადვილად არ იშოვება ეს თევზი, თუმცა დასავლეთ საქართველოში დაჭერაც შესაძლებელია ქარიყლაპიასი (ხობისწყლის ჩაყოლებაზე პატარა გუბურებია, სადაც თოხებით დავდიოდით ხოლმე სათევზაოდ, ვამღვრევდით გუბურებს და ხელით ვიჭერდით დაბნეულ თევზებს, კარგა მოზრდილებს, უხისთვის კარგია კილოიანი, კილონახევრიანი). სხვა თევზებიც შეიძლება. იმავე ერთშემადგენლიან უხაზე რეკომენდებულია ჯერ თავ-კუდ-ძვალ-ფარფლ ა.შ. მოხარშვა, დაახლ 1 საათამდე. თავიდან მაღალ ცეცხლზე უნდა ხარშოთ, მერე ძალიან არ უხდება თუხთუხი. არამც და არამც არ შეიძლება თვალები და ლაყუჩების ჩაყოლება, ხარშვამდე კი თევზი კარგად უნდა გარეცხო, თორემ, სისხლის ნარჩენები მაგრა აამღვრევს ბულიონს.
საკმაზად სტაფილო, ხახვი, შავი პილპილი, მარილი, ოხრახუში, ნიახური, დაფნა, კარტოფილი...
მრავალშემადგენლიანი უხა ძაან მაგარი რამეა, თუმცა სჯობს ცალკ-ცალკე გააკეთო მდინარისა და ზღვის თევზები. მაგალითად თუკი ხამსით დაიწყებ, სჯობს მოივა-კეფალ-ნემსთევზა-სტავრიდა-ლიფარით გააგრძელო. ბოლოს კი რომელიმე ძვირფასი ზღვის თევზის მოზრდილი ნაჭრები ჩააწყო (ძველი ნახარშები უნდა გადაყარო, შეგიძლია ჭამო კიდევაც, რავი). თუ მდინარის თევზით აკეტებ, დაიწყებ მდინარის პატარა წვერათი და გააგრძელებ ხრამულ-მურწათი და ა.შ. კალმახ-ორაგულამდე. მდინარის უხა განსაკუთრებით ძვირი სიამოვნებაა (აქ მარტო ფული არ იგულისხმება...), თუმცა არის შემთხვევები, როცა გიმართლებს კაცს. შორეულ 1994 წელს, ალბათ ყველაზე საშინელ პერიოდში უახლესი ისტორიისა, ჩემი მეზობელი ერთ რესტორანში მუშაობდა, საიდანაც სვიის, ზუთხის და სხვა დიადი თევზების ნარჩენები მოჰქონდა (თავ-კუდ-ძვალ-ფარფლ), საიდანაც უგემრიელეს უხას ვაკეთებდით, ძვალსაც ვიმაგრებდით და გულსაც, თანაც მითუმეტეს შაქრის ჭარხლისგან გამოხდილ ან ხორბლის არაყს თუ დააყოლებდი, ნამდვილად იმედი გიჩნდებოდა, რომ შევარდნაძის მერე უფრო საინტერესო ხალხი მოვიდოდა და არა ესენი.